Aan boord!

Beste lezer,

Inmiddels ben ik 3 dagen aan boord van de Doulos Hope en wat een bijzondere ervaring is het tot nu toe! Alvast sorry voor het lange verhaal... ;) Om jullie helemaal mee te nemen in begin ik bij vorige week donderdag 4 januari:

Deze ochtend kreeg ik mijn laatste vaccinatie, hoewel ik al een beetje verkouden was, was dit de herhalingsprik, dus wel nodig. Dit zorgde er wel voor dat mijn weerstand nog een opdonder kreeg en ik steeds meer verkouden werd in het weekend. 's Avonds hadden we een toerustingsavond met zes nieuwe missionwerkers voor 2024 en twee OM-medewerkers. De avond waarop ik mijn reisgenoot Joanne mocht ontmoeten en we met zijn allen een maaltijd aten en elkaar leerden kennen. Daarbij kregen we informatie over wat we tegen konden gaan komen op onze reis. Dit was een super mooie avond waarbij we God om een zegen voor onze reis vroegen. 
Helaas kreeg mijn vertrek een donkere rand, omdat oma Alie helaas overleed op zaterdagmiddag. Tijdens het vieren van mijn nichtje haar tweede verjaardag, die maandag jarig was, kregen we het bericht dat ze thuisgehaald was door onze hemelse Vader. 
Dit gaf extra emoties tijdens de inzegening op zondagmorgen wat desalniettemin erg fijn was <3
Zondagmiddag/avond nam ik van een aantal mensen nog afscheid en deed ik de laatste dingen in de koffer.  

Met een goede 21kg (mocht max 23kg, dus heel prima ;) ) en een volle rugtas, vertrokken we maandagochtend om vier uur in de auto naar Düsseldorf waar Joanne en ik vandaan zouden gaan vliegen. Via Doha, Qatar en Ho Chi Mihn City, Vietnam vlogen we in een lokaal vliegtuig (een stuk kleiner en met propellers ;) ) naar Sihanoukville. De eerste vlucht van 6 uur hebben Joanne en ik vooral doorgebracht met spelletjes en gesprekken om elkaar beter te leren kennen. Ondanks een kleine vertraging hadden we nog drie uren om rustig aan toe doen op het vliegveld van Doha. Lekker zittend onder de bomen van het regenwoud (zie foto) konden we wat berichten van thuis beantwoorden. Ook probeerden we onze laatste vlucht vast in te checken, zodat we ons niet nog meer hoefden te haasten in het uur dat we hadden om de tweede overstap te kunnen halen. Helaas kon dit niet online, dus een lichte paniek ontstond toen we lazen dat de balie waar we onze boardingpasses moesten halen 60 minuten van te voren zou sluiten. Dit betekende dat we een kwartier hadden om het vliegtuig uit te gaan (en we zaten achterin..) en naar de balie te komen. Dus na een paar uurtjes rusten (het was ondertussen maandag op dinsdag nacht tijdens de vlucht vanaf Doha), groeide de stress toch een beetje om de laatste vlucht te halen. Gelukkig werden we opgewacht door een medewerker en werden we naar de balie gebracht. Hierdoor waren we (ruim) op tijd voor het boarden en konden we rustig (maar heel enthousiast dat we nog maar een uur hoefden te reizen) het laatste vliegtuig in. 
Helaas was het stijgen en dalen voor mij extra vervelend vanwege de volle holtes die ik had door de verkoudheid. Gelukkig hielp een kauwgompje en oordopjes indoen met muziek. Tijdens de reis konden Joanne en ik alleen maar dankbaar zijn dat we samen waren en elkaar konden helpen en met elkaar konden praten. Ook hadden we in het vliegtuig vanaf Doha contact met onze 'buurvrouw' die door Vietnam zou gaan reizen en konden we haar getuigen wat de reden was dat wij in het vliegtuig naar Cambodja zaten. God liet ons meerdere keren merken dat Hij met ons meeging!

Bij aankomst bij het 'international airport' van Sihanoukville waren we verbaasd over hoe klein het was! Desondanks was het een strenge douane, maar gelukkig kwamen we er redelijk snel doorheen. Hier werden we opgewacht door vier enthousiaste members van Doulos Hope, waaronder de enige andere Nederlandse :) Ook twee van onze cabin-genoten en mede-Steppers (wij doen het STEP-programma) zaten in deze laatste vlucht, waardoor we met zijn vieren werden opgehaald. Met het busje volgeladen zijn we langs de kust naar een strandcafé (zie foto) gereden, wat lekkers te drinken gehaald en daarna doorgereden naar ons thuis van de komende drie maanden (zie foto). We dankten God voor de veilige reis van iedereen voordat we aan boord gingen. Bij aankomst brachten we eerst onze bagage naar de cabin, waarna we een rondleiding kregen door het schip en de belangrijkste veiligheidsinformatie kregen. Vervolgens ontmoetten we heel wat nieuwe mensen en konden we onze eigen gang gaan. Dit betekende uitpakken en in de Star Lounge (algemene ruimte) gaan slapen. Met twee enorm korte nachten achter elkaar, was dit toch wel heel fijn. Vanwege de kapotte airconditioning slapen we met de meeste mensen aan boord op de vloer in Star Lounge, omdat slapen in de cabins niet te doen is vanwege de warmte en Star Lounge één van de weinige ruimtes is waar de airco wel werkzaam is. 
Na een heerlijke maaltijd, hebben we de bookfair bezocht op dek 5, die voor publiek geopend is van dinsdag t/m zondag van 15:00-21:00. Daarna zijn we in het deckcafé gaan zitten, hebben we spelletjes gedaan onder het genot van life muziek (saxofonist ;)) en een lekker ijsje. 

Dag twee begon in de nacht al goed met de verpleegkundige die mij medicijnen gaf voor mijn droge hoest, aangezien mijn verkoudheid nog niet weg is en zij in Star Lounge wakker werd door mijn gehoest... Deze medicijnen hebben gisteren en vandaag al aardig geholpen, er zit verbetering in :) Verder heb ik die nacht, voor een eerste nacht op een schip op de vloer, prima geslapen. Na een heerlijk ontbijt op Sundeck zijn we weer lekker in Star Lounge gaan zitten in de airco ;) Tijdens mijn eigen stille tijd, was een groepje "How great is our God" aan het zingen in verschillende talen. We hebben op het moment 30 verschillende nationaliteiten aan boord (bijna 100 mensen, dus best een kleine community voor zoveel nationaliteiten). Het was na het ontbijt erg opstarten, omdat het moment van ons wakker worden voor thuis het moment was om te slapen (6 uur later), dus was het fijn dat we nog een dag kregen om te wennen. 's Middags hadden we een korte introductie over de wifi en waardoor we tot bepaalde dingen geen toegang hebben (zoals streamen), zodat de wifi beveiligd blijft en niet te intensief gebruikt wordt, zodat iedereen wel zijn/haar videobelletjes kan doen. Willen we dit wel kunnen, is het mogelijk een lokale sim te halen. Voor mij heeft dat nu geen toegevoegde waarde, omdat we maandag al naar Bangkok varen! Het gas voor de airco en misschien de onderdelen om de rest van de airco te maken. Dit is eerder dan gepland, omdat we in eerste instantie gelijk door zouden varen naar de Filipijnen en dit langer duurde door visumvertragingen, wat betekend voor een aantal mensen dat hun plannen niet door kunnen gaan. Voor ons als nieuwkomers hebben we daar nog geen 'last' van en wij zijn allemaal wel enthousiast dat we een derde land toe kunnen voegen aan onze reisroute! 
Gisteravond hadden we een internal concert van Bob Kilpatrick, die een aantal worshipliederen met ons zong en een aantal van zijn ervaringen (met God) met ons deelde. 

Vanmorgen begon de dag (na het ontbijt ;)) met Devotiontime. Gezamenlijk zingen, een korte preek over de relatie tussen de verloren zoon, de vader en de oudste zoon: we vragen soms wat God nu voor ons 'gedaan' heeft door de zegeningen te zien van anderen, maar we mogen er bewust van zijn dat wij in de aanwezigheid van God leven en daarmee de genade van God al hebben gekregen en dat van Hem is ook van ons is (Luke 15:31).

Vervolgens hebben we een gebedsmoment gevuld om te binnen voor de Filipijnen. Waarschijnlijk zullen we daar rond 7 februari aankomen, doordat we nu eerst naar Bangkok gaan en het aanleggen aan de havens daar in de Filipijnen nog goedgekeurd moeten worden. Wel willen we voor hen (blijven) bidden. De Filipino's (114 miljoen) zijn 80% katholiek, 13% evangelisch, 5% (en groeiend) Moslim en een klein gedeelte atheïstisch. Hieronder deel ik graag de gebedspunten. 
Nadat er ook voor ons als 'Steppers/nieuwkomers' werd gebeden, kregen we van de afdelingshoofden te horen wat er allemaal gebeurd op het schip. Toen kreeg ik te horen dat ik mag gaan werken bij de bookfair! Daar waar de boeken worden verkocht en er contact wordt gemaakt met het publiek/locals. Morgen mag ik vol enthousiasme gaan beginnen! Eerst met een training en daarna de eerste shift :) 

Na dit lange verhaal zijn jullie weer helemaal op de hoogte ;) Bedankt voor alle lieve berichtjes (stuur ze vooral :))!

Gebedspunten
- de laatste dagen in Sihanoukville, dat nog veel mensen naar de bookfair mogen komen
- de twee vaardagen naar Bangkok
- de airconditioning, dat het snel gemaakt kan worden
- de minst bereikten van de Filipijnen (moslims, nomaden, buitenlandse studenten/werkers)
- de christenen van de Filipijnen: dat ze niet alleen het geloof kennen, maar in hun hart ook echt mogen geloven en dat ook uitdragen. Dit wordt weinig gedaan door de Filipino's zelf is de ervaring.
- de Filipino missionwerkers: er zijn 1,83 miljoen mensen aan het werk in Gods koninkrijk, maar er is veel veroudering in dit aantal, dus gebed voor passie onder de werkers en passie onder jonge mensen, dat zij ook het evangelie mogen gaan delen. (Onze stepgroep heeft een Filipino (22 jaar) uit een missiongezin, wat erg bijzonder is!)

Dankpunten
- de goede reis
- de nieuwe vriendschappen die al beginnen te ontstaan
- de liefde en goedheid van God die Hij laat zien